Terwijl de jongens van 155 (eenvijfvijf) amper hun eigen veters kunnen strikken, krijgt iedereen om hen heen kinderen. En dan wordt de druk om volwassen te worden opeens heel groot. Je kan niet blijven lachen om poep- en plasgrappen, dingen zomaar kapot maken, doelloos rondhangen en niks doen (toch?). Er moeten huizen gekocht worden, belastingen betaald worden en je moet je verdiepen in termen als ‘hypotheekrenteaftrek’ en ‘eigen-inkomsten-norm’. Knieschijven gaan kapot, haar valt uit en polsen breken.

Hoogste tijd voor 155 om iets te maken voor een publiek dat nog wél kan lachen om hun humor, voor het te laat is. De jongens zijn zo infantiel dat zelfs 6-jarigen zoiets hebben van: 'djeez, zij zijn echt kinderachtig'. In een hilarische show vechten ze tegen het opgroeien en lappen zij alle volwassen regels aan hun laars.

Foto: Neeltje de Vries ©

In JOHNNY stretchen de jongens van 155 de fysieke grenzen maximaal uit. Uitputtende scènes met vallen, springen, pijn lijden óf met benen in hun nek (tegelijkertijd), in de split, van de trapleuning afglijden. Wanneer wordt een lichaam humoristisch?

Foto: Mark David ©

Verrotte knieën, lege zakken, vage vrienden, ouder worden, dwingende algoritmes. Proberen we de controle terug te pakken of laten we het van ons afglijden?

De mannen van 155 (eenvijfvijf), een breakdance collectief ontstaan uit vrienden die samen zijn opgegroeid, zijn inmiddels allemaal rond de 30 en staan voor de keuze: grip op het leven krijgen of vrije jongens blijven?

Waar ze bij hun voorstelling MOTORS nog een motor voor de deur hadden staan waarmee zij weg konden vluchten van vervelende verplichtingen, problemen en het systeem, dealen ze bij CONTROLE op een bewegende vloer met het gevoel níet ‘in control’ te zijn. Zij geven daarbij antwoord op de vragen: wie wil je zijn en hoe wil je in de wereld staan? Doordansen met verrotte knieën om te ontsnappen aan algoritmes en verantwoordelijkheden?

De voorstelling CONTROLE brengt een dikke medley van breakdance, fysieke komedie, live muziek, film en bizarre humor.

Foto: Neeltje de Vries ©

De jongens van 155 willen bij elkaar zijn, dingen samen doen en weer een groep zijn, maar ze voelen geen enkele controle over de situatie. Het is alsof de vloer telkens onder ze vandaan wordt getrokken. Alsof iemand anders ze bestuurt met touwen en alsof mensen liever naar een scherm kijken dan naar hen. Wat is nog de waarde van een echte ervaring als je deze niet live kan delen? Hoe dicht moet je bij iemand zijn voordat het echt anders voelt dan een beeldscherm? De jongens gaan sowieso door tot het stuk is. STUK gaat over de echtheid van de ervaring en de intensiteit waarmee je die beleeft.

STUK is een mix van breakdance, fysieke komedie, live muziek, video en bizarre humor zoals je van 155 gewend bent.

Foto: Guido Bosua ©

MOTORS heeft een zilveren krekel gewonnen. ☺

Maar wordt dit nu een theatervoorstelling, een dansshow of iets met motoren op het podium? Of gaat het om een groep vrienden die alles altijd samen doen, en stiekem ook nog een eigen identiteit hebben?  BOEIEND, want als je maar hard genoeg gas geeft, hoort niemand je huilen in je helm. 

In hun laatste productie LIJF gingen de mannen in op het fan-schap dat absurde proporties aanneemt en de snelheid waarmee je een hype creëert. Hiermee stonden ze op de Parade, Lowlands, in De Melkweg en Tivoli, speelden ze meer dan 40 voorstellingen en feestten ze samen met hun publiek tot diep in de nacht. Maar wat als je er even geen zin hebt, en er een motor voor de deur staat waar je op kunt stappen en wegrijden naar iets nieuws? Weg van vervelende verplichtingen, problemen en het systeem. 

155 maakt voorstellingen vanuit hun onophoudelijke fascinatie voor de wereld waarin zij (en wij) nú leven en bewegen. In Motors combineren de mannen twee grote liefdes, motoren en dans. Daarmee staan ze met hun ene voet in de jongerencultuur en met hun andere in het hedendaagse kunstcircuit. In motors keren de mannen van 155 terug naar de basis. Ze naderen de magische grens van 30, maar zijn niet bang om zichzelf onder ogen te komen? Onder die ongekamde baarden gaan gevoelige individuen schuil.

Foto: Eva Beeftink ©

Plakkende vloeren. Zweterige lijven. Te harde muziek, waardoor je enkel kan communiceren met lichaamstaal. Waarom vinden we het leuk om ‘s nachts in een club te staan? Daarover gaat LIJF. Als co-productie gemaakt met Dox en Anne Fay, waarin grenzen vervagen tussen clubnacht, popconcert en dansvoorstelling.

Breakdancecollectief 155 (éénvijfvijf) speelde het dak eraf op Lowlands, Sziget, Mundial en in de Melkweg. Dit keer beklimmen de mannen het podium samen de ongepolijste gospel-soul zangeres Cookachoo. Dus: breakdance en live-muziek. Maar ook voguing, video-art en aanstekelijke beats uit de nineties.

Performers en publiek lopen door elkaar heen. Dansers en muzikanten wisselen onderling van rol. De setting: een festivalsfeer waar mag worden gedronken, gejuicht en gecrowdsurft. Met hun energieke show bouwt 155 binnen no-time een feestje, maar wel met inhoud.

De compleet nieuwe voorstelling ‘EPISCH: De beste tot nu toe’ van die jongens van 155. Ze hebben als iLL Skill Squad een daverend debuut gemaakt in de theaterwereld met hun voorstelling genaamd 155. Op Lowlands speelden ze het dak van de overvolle ‘Juliet’, ze waren de revelatie op het prestigieuze Jonge Harten Festival en ze werden zelfs uitgenodigd te spelen op de Nederlandse Dansdagen. Als klap op de vuurpijl werd 155 bekroond met de eerste André Gingras Award.

Nu zijn ze 155 (eenvijfvijf), doen er nog een schepje bovenop en worden volwassen, terwijl ze tegelijkertijd lekker kinderachtig blijven. In hun nieuwe voorstelling EPISCH – wederom in samenwerking met DOX – proberen de jongens van danscollectief 155 (eenvijfvijf) zich te verhouden tot hun epische omgeving en zich tegelijkertijd niet meer achter de groep te verschuilen en hun kwetsbaarheden te laten zien. Dit doen ze met enerzijds met salto's, visuals en strakke harde dans, anderzijds met kwetsbare breakdance. Ze gaan ze verder dan ver, willen groter dan groot, meer, next level, ziekerderer... Episch dus.